7 lat Macierewicz z błogosławieństwem Kaczyńskiego zwodzi – rodziców, wdowy i wdowców oraz dzieci i bliskich ofiar – kolejnymi spiskowymi teoriami

JEŚLI TAK SOBIE RADZI Z TELEFONEM, TO JAK PORADZIŁBY SOBIE Z KOBIETĄ? I jak on ma kierować rządem, prezydentem i Polską? Przez etui?

Wiceszef „Wyborczej” Jarosław Kurski pisze o kłamstwie smolenskim. Siedem lat Antoni Macierewicz z błogosławieństwem Jarosława Kaczyńskiego zwodzi – rodziców, wdowy i wdowców oraz dzieci i bliskich ofiar – kolejnymi spiskowymi teoriami. Słuchanymi z nadzieją, bo owej bezsensownej śmierci nadawały sens właśnie.

Nadchodzi siódma rocznica, 84. miesięcznica, 364. tygodnica katastrofy smoleńskiej. Znów z ust Jarosława Kaczyńskiego padną oskarżenia o zdradę, śmiertelny spisek i zamach na życie prezydenta. Znów będzie mówił, że „choć potężne siły nam przeszkadzają, to zbliżamy się do prawdy”, że „prawda jest już blisko”.

Jest dokładnie na odwrót. To prawda o Smoleńsku zbliża się do was.

Latami dawaliście fałszywe świadectwa. Utopiliście w błocie pomówień wybitnych urzędników i oddanych państwu lotniczych ekspertów z komisji Macieja Laska i Jerzego Millera. Lżyliście prokuratorów prowadzących śledztwo. Mnożyliście oparte na fałszywych dowodach insynuacje o zmowie Tuska i Putina, jednym, dwóch i trzech wybuchach, sztucznej mgle, rozpylonym helu, trotylu… Mówiliście, że samolot rozpadł się w powietrzu, że wrak leżał gdzie indziej, że trzy osoby przeżyły i że dobijano rannych…

Siedem lat Antoni Macierewicz z błogosławieństwem Jarosława Kaczyńskiego zwodzi – rodziców, wdowy i wdowców oraz dzieci i bliskich ofiar – kolejnymi spiskowymi teoriami. Słuchanymi z nadzieją, bo owej bezsensownej śmierci nadawały sens właśnie.

Co dziś macie im do powiedzenia?

Rządzicie absolutnie od 18 miesięcy. Zrobiliście czystkę w prokuraturze wojskowej, powołaliście nową komisję badania wypadków lotniczych. Osobna smoleńska podkomisja pracuje przy MON.

Macie wszystko: swoją prokuraturę, swoich ekspertów z Polski i zagranicy, nieograniczone środki. Mimo to nie jesteście w stanie w najmniejszym stopniu podważyć ustaleń komisji Laska i Millera, bo ich podważyć się nie da. Bo wasze kłamstwa zderzają się z faktami, z twardymi dowodami, z prawami fizyki i aerodynamiki. Prawa Newtona czy zasady zachowania pędu nikt jeszcze nie pokonał.

Kłamaliście o Smoleńsku, bo kłamstwo torowało wam drogę do władzy i do zemsty. Dziś opada maska, a im więcej będzie mijać czasu, tym bardziej odsłoni się wasza groteskowa bezradność.

Grzebiecie w popiołach jak starogermańskie ludy, które nie pozwalały odejść zmarłym, a ich doczesne szczątki przenosiły ze sobą z miejsca na miejsce.

Nie dajecie spokoju zmarłym, nasyłacie prokuratorów na święte groby, by o świcie otwierać trumny. Pogardzacie uczuciami rodzin, które się na to nie godzą, a ponad ich wolę przedkładacie zemstę na urojonym wrogu za urojone winy. Wiecie, że ekshumacje już niczego nie wyjaśnią, ale rozkopujecie groby, by wykazać tylko „nieprawidłowości” i „zaniedbania”. Mącicie i wzniecacie niekończące się wątpliwości po to tylko, by powiedzieć „wina Tuska” i by odsunąć odpowiedzialność od ludzi ze swojego obozu.

Kłamaliście cynicznie. Narodową żałobę zmieniliście w polityczny spektakl. Ludzką tragedię w partyjny wiec. Święte symbole w patriotyczny jarmark. Krzyż na Krakowskim Przedmieściu w cep na waszych wrogów. Od siedmiu lat depczecie uczucia tych, którzy żałobę przeżywają głęboko, ale w ciszy i bez ostentacji.

Tylko że wy nie milczycie – wy oskarżacie, chowając się za krzyże, modlitwy, ołtarze i ornaty, mieszając sacrum z profanum; to, co prywatne, z tym, co państwowe.

Dziś waszej herezji nadajecie status państwowy. Myślących inaczej usuwacie z Krakowskiego Przedmieścia, bo „Polska zwycięży, a zdrajcy przegrają”. Ale mimo propagandy rządowych i prorządowych mediów coraz mniej ludzi wierzy w zamach.

Dlatego gdy tylko w swoim gronie znów będziecie wykręcać sens słów, gdy obchodzić będziecie kolejną rocznicę „zamachu smoleńskiego”, czcić „poległych” i sławić ich „męczeństwo”, pamiętajcie, że ludzie wiedzą, iż ta rocznica to też rocznica wielkiego kłamstwa. Waszego kłamstwa.

NIE PORÓWNUJMY BEATY SZYDŁO DO PREMIERA. POZA TYM W ŚWIEBODZICACH NIE MA LOTNISKA…

Michał Ogórek pisze o Zbigniewa Ziobrze. Rodzina ministra Ziobry dość przytomnie z powodu zwycięstwa PiS postawiła na ubezpieczenia, ale i tak jej to nie pomogło.

W kręgach związanych z ministrem Ziobrą alarmują, że na skutek jakichś przetasowań w spółce PZU pracę w zarządzie mają stracić jego żona i brat. Jak się tam znaleźli, nie wiadomo i nie ma to nic do rzeczy. Widać tylko, że jest z nimi tak jak w dawnych czasach z członkami PZPR, którzy nigdy do tej partii nie wstępowali, a jedynie byli zawsze stamtąd represyjnie wyrzucani.

Rzuca się w oczy to, że rodzina ministra Ziobry dość przytomnie z powodu zwycięstwa PiS postawiła na ubezpieczenia, ale i tak jej to nie pomogło.

Jest to jednak tylko przedsmak kataklizmu: przecież całe klany zostaną w Polsce bez środków do życia po ich nieuchronnym wyrzuceniu ze spółek skarbu państwa. Zważywszy na liczbę rodzin, jaka została w nich zatrudniona, szykuje się eksplozja bezrobocia. Przy okazji okaże się też, czy w społeczeństwie moralne potępienie nepotyzmu przy zatrudnianiu obejmie również plemienne wywalanie.

Jedyne, co może zrobić PiS, aby ochronić jakoś swoich ludzi, to – póki może – uchwalić jeszcze ustawę, że nie można wywalać z roboty wszystkich żywicieli jednej rodziny naraz.

„Jak patrzę na niektórych polityków z PiS, to myślę, że o czymś takim jak patriotyzm czy Polska nie mają pojęcia”

Waldemar Mystkowski pisze o Ziobrze i Morawieckim.

Na temat nepotyzmu wicepremier Mateusz Morawiecki ma jednoznaczne zdania: „Każdy gdzieś musi pracować”. W ten sposób PiS załatwia problem zawłaszczania państwa. Działacze tej partii, rodziny i pociotkowie polityków obsiedli państwowe spółki jak szarańcza.

Takie upartyjnienie państwa do tej pory się nie zdarzyło. Kompetencje nie są wymagane, bo tych nie posiadają nawet – a zwłaszcza – politycy PiS. Sam Morawiecki choć przed sprawowaniem wysokiej funkcji w rządzie był prezesem BZ WBK, lecz tylko dlatego, że właścicielom Santander potrzebna była twarz (czyt. nazwisko), a nie rzeczywiste umiejętności i sukcesy zawodowe w finansach i myśli ekonomicznej.

W rządzie PiS trwa walka o wpływy w najbardziej intratnych państwowych spółkach. Polem walki był Państwowy Zakład Ubezpieczeń, który dziwnym trafem do niedawna znajdował się pod wpływami Zbigniewa Ziobry. Minister sprawiedliwości obsadził w PZU jako prezesa Michała Krupińskiego, który nazywany jest złotym dzieckiem PiS. Jakoś ta złota jakość jest ulubiona w PiS, bo sam Ziobro był nazywany „złotym chłopcem” przez o. Tadeusza Rydzyka.

Wartość tych ludzi jest raczej bliższa tombakowi. Ten Krupiński z nadania Ziobry stracił jednak posadę prezesa za sprawą Morawieckiego, który wygrał walkę o wpływy w PZU. Morawiecki więc wyrzucił z roboty złote dziecko PiS, ale Krupiński jest kuty na cztery łapy cwaniaka (złoty cwaniak). Przeczuwając, że Morawiecki tak go potraktuje, poszedł na L4, a chorobę w Krupińskim dojrzała jego rodzona mama, która jest lekarzem.

Można powiedzieć „złota rodzina Krupińskich”, choć synek stracił robotę, to na chorobowym pobiera 80 proc. dotychczasowego uposażenia, czyli 80 tys. zł miesięcznie zgarnia do kieszeni ten złoty cwaniak.

PZU dla Ziobro to było złoto samo w sobie, bo w państwowej spółce zatrudniony był też brat Zbigniewa, Witold Ziobro, którego możemy nazwać „złotym bratem”, a w spółce PZU Link 4 pracowała żona Ziobry, Patrycja Kotecka, „złota żona”.

A Morawiecki usprawiedliwia: „Każdy gdzieś musi pracować”. Taka jest pisowska moralność, która w opozycji do złota jest moralnością z tombaku.

CHORĄŻY BARDOŃ NIE WIERZY, ŻE PREZES SIĘ WYLECZY. A WY? 🙂

>>>

Macierewicz codziennie od 1,5 roku obchodzi Dzień Świra, taki jego Prima Aprilis

TAKIE PYTANIE NA 1 KWIETNIA

Marek Świerczyński w Polityce Insight pisze, jak Macierewicz ograł Dudę.

W rozgrywce Macierewicz – Duda prowadzi szef MON

Mimo że polityczne spotkanie tygodnia odbyło się na żądanie prezydenta, to Andrzej Duda chwalił ministra obrony i jego resort. Z dużej chmury mały deszcz, a nawet przejaśnienia.

„Jestem zadowolony z tej odprawy” – słowa prezydenta RP, który samotnie relacjonował wyniki ponad dwugodzinnej rozmowy z Antonim Macierewiczem nie pozostawiają wątpliwości kto na obecnym etapie jest górą. Już sama nieobecność ministra obrony w ogrodach BBN była symboliczna. Słowa prezydenta wskazują, że przynajmniej na razie musi zaakceptować dominującą pozycję szefa resortu, nad którym konstytucyjnie sprawuje zwierzchnictwo.

Andrzej Duda zadowolony ze współpracy z Macierewiczem

Zgłaszane przez prezydenta i jego współpracowników w ostatnich dniach zastrzeżenia i wątpliwości – według Andrzeja Dudy zostały wyjaśnione. Do powstającego w Polsce wielonarodowego dowództwa NATO mają być zgłaszani oficerowie, został też wyznaczony jego szef, niedawno odwołany ze Sztabu Generalnego WP gen. bryg. Krzysztof Motacki. Prezydent przyznał, że nie wymieniony z nazwy kraj sojuszniczy wyznaczył też zastępcę dowódcy dywizji. To wytrąciło prezydentowi z ręki pierwszy z argumentów ujawnionych w pismach skierowanych w ostatnim czasie do MON.

Drugi dotyczył stanowisk attache obrony. Tu również Andrzej Duda przyznał, że otrzymał informacje iż „zostaną one wypełnione” i że ten „mankament zostanie usunięty”. Ani słowem nie zająknął się o wątpliwościach, jakie jeszcze kilka dni temu były podnoszone w sprawie nominacji gen. bryg. Cezarego Wiśniewskiego na attache obrony w USA. Być może usłyszał, że nikogo lepszego na to stanowisko nie ma.

Prezydent oświadczył też, że i pozostałe tematy – jak budowa wojsk OT i modernizacja sił zbrojnych – nie budzą już jego zastrzeżeń. Mało tego, wyznał że jest zadowolony z tempa modernizacji i zapowiedział poparcie dla zmian legislacyjnych, mających odnosić 2-procentowe wydatki budżetowe na obronność do planowanego, a nie każdorazowo ubiegłorocznego PKB. Zapewnił, że przenoszenie kadry oficerskiej z wojsk operacyjnych do obrony terytorialnej wzmocni siły zbrojne, a dowódca WOT gen. bryg. Wiesław Kukuła to zdaniem Dudy niezwykle kompetentny oficer.

Kaczyński o Dudzie i Macierewiczu

Najciekawszy fragment oświadczenia prezydenta zdawał się wprost odnosić do treści jednego z dwóch wywiadów Jarosława Kaczyńskiego, opublikowanych po południu. Kilka godzin po tym jak prezes PiS mówił w PAP o „fatalnym kształcie polskiej konstytucji”, Andrzej Duda zaznaczył, że chce utrzymać kontakty z ministrem obrony w ramach, które określa polska konstytucja: „gdzie jest jasno powiedziane, że w okresie pokoju prezydent Rzeczypospolitej wykonuje swoją funkcję zwierzchnika sił zbrojnych za pośrednictwem ministra obrony narodowej. Chciałbym, żeby w tym zakresie Konstytucja RP była w pełni przestrzegana i tak jako prezydent to realizuję”.

Trudno o wyraźniejsze podkreślenie różnicy poglądów, zwłaszcza, że Kaczyński w tej samej wypowiedzi skrytykował, jak to ujął „politykę epistolarną”, przez co można rozumieć pisanie listów przez prezydenta do ministra. Z drugiej strony, na gruncie obecnego prawa, Kaczyński wspiera prezydenta: „Konstytucyjna pozycja prezydenta wobec Sił Zbrojnych jest oczywista. Powinien on być informowany i konsultowany, gdy chodzi o ważne decyzje”.

W drugim z dzisiejszych wywiadów – które same w sobie zasługują na uwagę – Jarosław Kaczyński zdawał się ostrzej upominać ministra obrony: „Będę oczekiwał, żeby ekstrawagancja Macierewicza została ograniczona”, mówił w rozmowie z RMF FM. Nie rozstrzygnął jednoznacznie, kto miałby ministra powstrzymać: premier Szydło, prezydent Duda – a może on sam, jako lider partii? Domagał się jednak, by prezydent był traktowany poważnie i z należytym szacunkiem, czego ma oczekiwać także od Antoniego Macierewicza.

Ale jednocześnie usprawiedliwiał ministra, mówiąc że cechy jego charakteru właściwe są ludziom „bardzo silnym” i że armia „na pewno wymagała bardzo daleko idących zmian i sądzę, że nie ma człowieka, który by równie energicznie i konsekwentnie i bez oporów je wcielał, tak jak to robi Antoni Macierewicz”. W swoim stylu Kaczyński wydaje się rozgrywać pionki na szachownicy, czekając na rezultat swoich ruchów.

Macierewicz ograł Dudę

Na razie wydaje się, że w tej rozgrywce prowadzi Macierewicz. Nie tylko zmusił prezydenta do samotnego raportowania wyników rozmowy, ale zdał się przekonać go do sensowności własnych działań. Kluczowe dla oceny prób odzyskania przez prezydenta kontroli nad wojskiem i MON będą następne tygodnie: to co Andrzej Duda powie na odprawie kierownictwa sił zbrojnych 12 kwietnia i jak mocno zdecyduje się podkreślić własną rolę w czasie spotkania z głównodowodzącym sił NATO w Europie 13 kwietnia.

Generał Curtiss Scaparrotti unikał do tej pory spotkań z Antonim Macierewiczem, choć rozmawiał niedawno z szefem BBN Pawłem Solochem. Dyplomatyczne niuanse mają znaczenie. Również to, że to prezydent a nie MON organizuje oficjalne powitanie wzmocnionego batalionu NATO w Polsce. Jeśli rozgrywka między Dudą i Macierewiczem będzie trwała nadal, to w kwietniu nadejdą jej kolejne sygnały.

Ale nie ma raczej nastroju do kontynuowania konfliktu. Straty wizerunkowe jakie ministerstwu i wojsku wyrządził Macierewicz zdają się szkodzić PiS-owi. Szef MON nie zdołał przekonać opinii publicznej, że dokonywane w armii czystki i zmiany jej służą. Przegrywa wizerunkowy pojedynek z odwołanymi generałami. Otwarcie krytykuje go czasem szef PiS, choć nie zależy mu przecież na osłabianiu rządu. Dlatego Jarosław Kaczyński rozdziela krytykę na obie strony, przyjmując rolę niby bezstronnego arbitra, choć przecież wiadomo do kogo mu osobiście bliżej.

Nie jest też tajemnicą, że zastrzeżenia prezydenta wobec polityki szefa MON w części wzięły się z rozmów z dowódcami, których Macierewicz w ostatnich miesiącach się pozbył, przy milczeniu Kaczyńskiego i przychylności Dudy. Mecz prezydenta z ministrem może więc trwać, choć do przerwy jest zero jeden a zwierzchnik sił zbrojnych raczej nie jest faworytem bukmacherów.

Michał Ogórek pisze o wierze Krystyny Pawłowicz. Zarzuty o antyeuropejskość PiS-u są w sposób oczywisty chybione i wręcz nonsensowne – zajmuje się on Europą bardziej niż ona sama.

Jest więcej niż prawdopodobne, że parlament portugalski zignoruje objawienia, jakie miały miejsce przed stu laty w Fatimie, wobec czego uczcić je musi za niego polski Sejm. Nie jest to dla nas wygodne z punktu widzenia dumy narodowej, jako że oddajemy tu pierwszeństwo w objawieniach innym narodom (i to nawet takim, które nie wiedzą, co z tym zrobić), ale stanowi jasną zapowiedź, że każdy cud z Europy w końcu przeniesiemy do siebie.

Posłance Pawłowicz ręce się trzęsą z powodu alkoholizmu w całej Europie. Jako parlamentarzystka i prawniczka zwróciła uwagę Luksemburczykowi Junckerowi, żeby nie pił, opierała się pewnie na uchwale Sejmu o ustanowieniu roku 2017 „rokiem troski o trzeźwość Narodu”. Dała tym dowód jakże otwartego pojmowania przez Sejm pojęcia Narodu, do którego zalicza on z jakiegoś powodu każdego Europejczyka, który ma kłopoty z alkoholem.

ILE WARTE SĄ OBIETNICE POLITYKÓW PiS?

BIAŁYSTOK BĘDZIE PIERWSZĄ BAZĄ WYPADOWĄ. CATERING OCZYWIŚCIE W McDONALDS 🙂

Waldemar Mystkowski pisze o autobiografii Macierewicza.

Ten news na portalu polityka.pl może być prima aprilisowy, a rzecz dotyczy postaci szczególnej. W każdym razie tylko ten portal podaje tę informację. Antoni Macierewicz ma ponoć w czerwcu wydać dwutomową autobiografię pod mało atrakcyjnym tytułem, lecz to może być jej promocyjna siła „Ja, Antoni”. Podtytuł zaś dziwnym trafem nawiązuje do triady: „Bóg, honor, ojczyzna”. U Macierewicza jest „Opozycja, Polska, Smoleńsk”.

Ale też tytuł można czytać: „Ja”, a podtytuł: „Antoni, opozycja, Polska, Smoleńsk”. „Polityka” nie podaje, w jakim wydawnictwie ma się to wiekopomne dzieło ukazać, co świadczyłoby o trefności newsa, jak zresztą samego autora. Ale ciekawe byłoby to dzieło, niezależnie od tego, że nie spłynęło spod pióra ministra obrony, ale autora widmo (ghostwriter).

„Polityka” cytuje tego „murzyna”, bo tak kiedyś nazywano takich autorów, a ten chwali Macierewicza, jakby był samym Misiewiczem albo podrzędnym sympatykiem PiS: „To jeden z najinteligentniejszych polityków, jakich poznałem w życiu”. Skąd mają wypowiedź ghostwritera? Czyżby telefonicznie rozpływał się nad walorami Macierewicza, a może już istnieje wydawnicza zajawka i z niej pochodzi cytat?

„Polityka” jednemu szczegółowi tej autobiografii poświęca większą uwagę. Mianowicie, „murzyn” napisał, ale nie wszystko. Fragmenty poświęcone Bartłomiejowi Misiewiczowi są autorstwa ministra, który nawet nie pozwolił na ich korektę redaktorską. Skąd zatem ta czułość pisarska Macierewicza do swego pupilka?

Ten szczegół brzmi nierzeczywiście, wszak Macierewicz przeminie, Misiewicz tym bardziej, nie będzie darzony takimi uczuciami, a książka pozostanie dla przyszłych pokoleń. Także motto polityczne Macierewicza brzmi podejrzanie, a które cytuje autor widmo: „Przyjmuję tę wściekłość z radością, bo oznacza ona potwierdzenie słuszności moich działań”.

Motto nie jest z żadnego Winstona Churchilla, lecz z wypowiedzi Macierewicza z roku 2009, a więc sprzed katastrofy smoleńskiej. Wówczas Macierewicz kandydował do komisji ds. zbadania śmierci Krzysztofa Olewnika. Polityka.pl nawet pokazuje okładkę autobiografii Macierewicza. Niezależnie od tego, czy to prawda, czy fałsz, taka pozycja przydałaby się. Macierewicz to oksymoron prawdy, lecz każdy fałsz ma swój przeciwległy diapazon.

Gdy Macierewicz kłamie, a czyni to najczęściej, mniej więcej wiemy, gdzie szukać prawdy. Żaden „murzyn” nie wybieli Macierewicza.

JEST SZANSA, ŻE BĘDĄ WRESZCIE WIEDZIELI, CO OD ROKU BADAJĄ

Kleofas Wieniawa zaś pisze o listach Kaczyńskiego.

Stanisław Skarżyński z OKO.press publikuje obszerne fragmenty trzech listów*, jakie dostał anonimowy prawicowy polityk od Jarosława Kaczyńskiego w roku 2005, gdy zawiązana została koalicja niesławnej IV RP, PiS-LPR-Samoobrona.

Nazwisko odbiorcy listów i korespodenującego z prezesem PiS pozostaje anonimowe, współpracował z PC i PiS. Kaczyński od razu zgadnie, a ja podejrzewał kto to zacz. Listy są pisane na maszynie – prawdopodobnie dyktowane – i nie podpisane żadną parafą. W czytaniu sprawiają wrażenie autentycznych, z charakterystyczną dla Kaczyńskiego frazą.

Kaczyński odnosi się do zawarcia koalicji „niezwykle rozczarowującej”, zauważa rusofilskie i populistyczne ciągoty koalicjantów. Nie zrażają go, a nawet w jakimś sensie fascynują i chce je zagospodarować.

PiS w 2005 toku był na etapie odchodzenia od etosu solidarnościowego i przemieszczania się na pozycje, na jakich dzisiaj widzimy tę partię u władzy – populistyczną, antyunijną, katolicką. Wówczas te cechy były one dla Kaczyńskiego „wstrętne”, ale do przyjęcia i – do zagospodarowania, do wchłonięcia przez PiS

Kilka cytatów o koalicjantach:

„…ich stosunek do Rosji nie stał się dla nas nagle możliwy do zaakceptowania. Tak jak piszesz, wciąż jedyną drogą do ułożenia relacji z niedźwiedziem widzę w zatrudnieniu do tego Brukseli i choćby nas ten wynik średnio urządzał, to i tak wyjdziemy na tym lepiej – bo że sami sobie z Rosją nie damy rady, to jest sprawa oczywista.”

„W mojej ocenie ten ich brak poczucia, że zbliżanie się ku Rosji nie jest dla Polski dobre, w większości bierze się z tego, że endecy od Dmowskiego większe mają rusofilskie skłonności, niżby się potrafili do tego przyznać.”

„…dopuszczam tę „ruską menażerię” do swojego otoczenia, nie jest zgoda z ich agendą, ale najgłębsze moje przekonanie, że nie da się tego już dziś zatrzymać – a skoro tak, to trzeba z tym podjąć grę. Polska weszła na Zachód z nierozwiązanymi problemami nie tylko powiązanej z Rosją postkomuny, ale również bliskiej Rosji endecji i to będzie uwierać Polskę, wyciągać ją z tej Unii i z jednej strony, i z drugiej, bo od teraz można Europę oskarżać o wszystko.”

„…nie dać się porwać temu, co chcemy zatrzymać. Pokusa jest oczywiście olbrzymia, bo z populizmem nie da się konkurować inaczej, niż obiecując po prostu więcej, a wtedy inflacja tych obietnic postępuje rzeczywiście w zastraszającym tempie.”

Cytat poniższy z mniemanej epistoły Kaczyńskiego wydaje się być dzisiaj a rebours autoproroczy:

„Nie podzielam za to Twojej obawy, że może to zagrozić nam jako całości i zamienić nas w nich, bo przecież polityka współcześnie ma swoje ograniczenia – trzeba przestrzegać prawa, konstytucji, umów międzynarodowych, a w Unii dochodzą kolejne, przede wszystkim zakazujące pomocy publicznej dla przedsiębiorstw państwowych. Te reguły, których ani nacjonaliści, ani wściekli ludowcy nie zamierzają przestrzegać, oddzielają nas jednak, mimo tego obecnego sojuszu, dość wyraźnie.”

Jeżeli Kaczyński przestrzegał przed pułapkami nacjonalistyczno-populistycznymi w 2005 roku, to dzisiaj został w nich uwięziony i przekonuje nas, że to jego buty. Stąd tak silna pozycja w PiS katonacjonalisty rodem z Dmowskiego, Macierewicza.

Kaczyński stał się zakładnikiem, a dzisiaj „zarażony” tymi niegdyś dla niego obcymi ideami, stał się wyznawcą ich, z czym walczył; i jako szantażysta chce wziąć w populistyczno-nacjonalistyczny jasyr całą Polskę.

—

* listy mogą być napisane przez Skarżyńskiego na „święto” Prima Aprilis, tym bardziej ich „zawartość” autentyczności świadczy, z jakim utalentowanym autorem mamy do czynienia.

TVN TRACI KRÓLA… REKORDOWĄ KWOTĘ NA REPOLONIZACJĘ GWIAZDORA SFINANSOWAŁO MINISTERSTWO OBRONY NARODOWEJ.

>>>

Antyprezydent Duda, taką mamy głowę państwa. A poza tym wszystko w porządku. Wszystkiego najlepszego w 2017 roku

No, to mamy Nowy Rok 2017. Jaki będzie? Jak nic nie zrobicie, będzie taki sam, jak poprzedni. Czas to my.

Michał Ogórek podsumowuje politycznie. Jedyną rzeczą, której PiS jeszcze nie opanował, jest opozycja. Ale gotowi są wyznaczyć kogoś do tej roli.

Prezes na łamach „Rzeczpospolitej” zaproponował, by lider opozycji (którego sam od razu wyznaczył) miał w państwie taki status jak wicepremier. Dlaczego prezes daje tak mało i sytuuje go tak nisko?

Lider opozycji śmiało mógłby mieć przecież taki status jak premier czy marszałek Sejmu. Pełnią oni taką funkcję, jaką im się wyznaczy, np. na konferencji siadają po bokach i są witani po pośle Kaczyńskim. Jest pewne, że odejdą na jeden jego gest. Nie ma żadnych przeszkód, aby lider opozycji był traktowany tak jak oni, a nawet – aż prosiłoby się – znacznie lepiej.

Bo czy lider opozycji nie mógłby od razu mieć takiego statusu jak prezydent? Wszędzie mógłby pisać swoje imię i nazwisko. Choć nie wiadomo, czy lider opozycji zgodziłby się na tak podrzędną funkcję.

PS W felietonie świątecznym wymieszali mi się posłowie PiS – Piotrowicz i Pawłowicz. Doskonale rozumiem, że dla obojga było to zapewne równie nieprzyjemne i za to ich przepraszam. Przepraszam też czytelników, którzy zorientowawszy się, że można nie odróżniać posłanki Pawłowicz, nie byli w stanie powstrzymać uczucia zazdrości.

DZIĘKUJEMY, ŻE JESTEŚCIE. W SEJMIE I PRZED SEJMEM.

DUŻO ODWAGI DLA WSZYSTKICH, KTÓRZY NIE SĄ OBOJĘTNI.

Waldemar Mystkowski ocenia przyszłość poprzez orędzie Dudy.

Polska ma coraz mniej prezydenta, a coraz bardziej podrzędnego specjalistę od public relations, który działa na rzecz partii rządzącej. I wcale nie musielibyśmy być zdziwieni, gdybyśmy byli normalnym krajem, w którym nastąpiła zmiana partii rządzącej, w którym byłby kontynuowany rozwój gospodarczy w ramach ustalonych gier demokratycznych.

Niestety, mamy nienormalność, demokracja jest zamieniana na fantazmat autokratyczny jednej osoby, a prezydent Andrzej Duda staje się elementem tej nienormalności.

Duda wygłosił orędzie noworoczne, w którym trudno jest usłyszeć o wspólnym projekcie Polska. Nie było w nim uwagi o większej części społeczeństwa ani o zagrożeniach dla kraju, które stworzyła jego macierzysta formacja polityczna.

Wkład Dudy w rozpirzanie kraju nie jest szczególnie wielki, bo pełni rolę sekretarza podpisującego ustawy i zaniechającego rozwiązywanie konfliktów. Prezydent Duda „stworzył” swoje przeciwieństwo instytucjonalne, antyprezydenta Dudę.

Należy się zastanawiać, ile jest w Dudzie prezydenta, a ile antyprezydenta i który z nich ma większość w Dudzie. Wychodzi mi, że na początku roku 2017 mamy więcej antyprezydenta. I orędzie antyprezydenta Dudy należy odczytywać jako opis nierzeczywistości, a nie tego, co dzieje się z ojczyzną.

Antyprezydent więc nie zajmuje się prawdą o sytuacji tu i teraz w kraju, ale snuje fantazje o kłamstwach swojej partii i rządzącym nim faktycznie prezesie PiS.

Wkład antyprezydenta Dudy na koniec ubiegłego roku to m.in. mianowanie na prezesa zdemolowanego Trybunału Konstytucyjnego osoby niechcianej w sądzie w Poznaniu, bo uznanej jako niezdolną do orzekania, a będzie ona stała na czele instytucji orzekającej o zgodności prawa stanowionego z Konstytucją.

Antyprezydent Duda coś tam bąknął o sfałszowanym głosowaniu nad ustawą budżetową w Sali Kolumnowej Sejmu, ale nie zakwestionował deprecjacji procedur demokratycznych. Za to kompletnie nie zauważył, że posłowie opozycji protestują przeciw ubezwłasnowolnieniu demokracji.

Antyprezydent nie zauważył, że między izbą reprezentantów narodu – Sejmem – a narodem wznoszony jest płot hańby, niczym mur berliński. Raz wzniesiony taki mur, jak w „Zemście” Aleksandra Fredry, będzie rósł i dzielił.

Antyprezydent nie ma niestety zdolności rozwiązywania problemów, nie ma talentów negocjacyjnych, ani wartości koncyliacyjnych, prezydent pełni funkcję antyprezydenta, który wygłosił antyorędzie. Wchodzimy w Nowy Rok 2017, który zapowiada się na gorszy niż ten miniony, a ojczyznę opanowały antywartości demokratyczne, których strzeże antyprezydent, bo gdybyśmy mieli prezydenta to stałby na straży Konstytucji.

DOŁĄCZAMY DO ŻYCZEŃ 🙂

—